GEZIEN: ‘De Jantjes’, Muziektheater Zeeland; 8 maart 2024; De Mythe Goes; regie: Hugo Segers; muzikale leiding: Hans Laureyn; choreografie: Iris Veekens; repetitor: Ieva van Goethem-Zukauskaité.
Na vijf weken worstelen in de ziekenboeg, klauterde ik eindelijk weer eens aan boord in een poging onder de mensen te komen. Een geslaagde poging, want een beter medicijn dan de voorstelling van ‘De Jantjes’ door Muziektheater Zeeland bleek nauwelijks denkbaar. Wat een uitbarsting van bezieling en talent. Voor de oudere toeschouwers biedt deze musical natuurlijk een feest van nostalgie met die vele bekende liedjes zoals: O, mooie Westertoren, Als je huilt ben je een stakker, Draaien, altijd maar Draaien, Daar komen De Jantjes, Nou tabé dan!, Omdat ik zoveel van je hou en nog vele andere. Maar de werkelijke kracht van deze voorstelling van Muziektheater Zeeland in het hier en nu zit beslist niet alleen in de herkenning, maar vooral in de eigen creatieve en toegewijde uitvoering van dit oorspronkelijke muzikale toneelstuk geschreven door Herman Bouber met medewerking van Louis Davids en Margie Morris. Wat een rijke combinatie van klassiek en hedendaags talent heeft dit opgeleverd.
Het verhaal speelt zich af in het begin van de 20e eeuw in het café van Tante Piet in de Amsterdamse Jordaan. Daar komen de bewoners van verschillend pluimage en verschillende leeftijden samen. De verschillen tussen arm en rijk zijn groot. Dat ene is ‘tevreden met een heel klein beetje’, de ander heeft het erg hoog in de bol en streeft hoogmoedig naar meer, weer een ander droomt vooral van een mooie, betere toekomst samen met zijn of haar geliefde. De verschillen geven soms aanleiding tot conflicten en scheldpartijen, maar er is vooral ook verbondenheid. En dat collectieve gevoel met die mooie Westertoren, die op hen neerkijkt en alle geheimen van de mensen kent. Dat het leven moeilijk te voorspellen is en dat over ‘ik ben over zes jaartjes terug’ toch langer is dan je denkt, moeten de drie Marine jongens, ‘De Jantjes’ dus, ervaren als ze ervoor getekend hebben voor zes jaar naar ‘De Oost’ te gaan. Bij terugkomst in Mokum blijkt er veel veranderd.
De kracht van deze voorstelling zit in de eerste plaats in de uitstekende zang- en danskwaliteiten en in de naadloze combinatie daarvan. Inzet en spelplezier van de totale cast spatten ervan af. Enkele spelscènes zouden met ‘regie op de millimeter’ nog wel wat aan kracht kunnen winnen, maar daar staan ook mooie momenten tegenover. Zo zijn daar de fijne scènes tussen Sanne Pronk (Blonde Greet) en Noah Vermeeren (Dolle Dries) en Carmen Vorst (Toffe Jans) en Thom de Maat (Schele Manus). Maar ook het subtiele spel van Kelly Verplanke als serveerster Miep viel mij op. Zij weet mooi en schuchter haar verliefdheid op Blauwe Toon (Jordy Mulder) met klein, maar treffend spel tot uiting te brengen en later ook haar verdriet over het feit dat Toon ontbreekt bij de terugkomst. Namen noemen is wellicht niet helemaal terecht bij deze productie waarin de kracht van de totale cast, maar ook van decorbouw, kleding en vormgeving essentieel zijn. Maar toch, nog eentje dan: extra compliment voor Linda Jouvenaar die als Na Druppel de zaal voor zich weet te winnen. Daarin wordt ze bijgestaan door Bart den Hartog als straatzanger De Mop. Heel lang geleden dat ik dit duo uitgevoerd zag worden door Beppie sr en Rien van Nunen. Toen ging Na Druppel overigens wel veel sjofeler gekleed dan nu.
Muziektheater Zeeland voert ‘De Jantjes’ nog op: zaterdag 16 maart in de Schouwburg Middelburg en zaterdag 23 maart in het Scheldetheater Terneuzen, 20.00 uur.
Foto-onderschrift: De Jantjes: Blauwe Toon (Jordy Mulder), Dolle Dries ( Noah Vermeeren), Schele Manus (Thom de Maat). Foto: Charles Linssen.
Cultuur Overal 