‘Ondanks tranen, ondanks dood en ondanks pijn
Dank jullie wel, dat je m’n vrienden wilden zijn’
Die liedtekst van Robert Long staat bovenaan de rouwkaart van
Marian Troost (22-4-1961 / 30 -7-2023)
De uitvaart op zaterdagmiddag 5 augustus in Goes biedt een troostrijk afscheid.
En wekt diepe ontroering op: Achter de baar met daarop de mand waarin Marian ligt opgebaard, volgt haar man Marcel en met in zijn armen hun kleinzoon Senn van net één jaar oud. Mooier dan zo kan een leven van 37 jaar samen beeldend niet worden samen gevat. Marcel doet het daarna in woorden. Hij vertelt over hoe hij ooit verdronk in die mooie donkere ogen van Marian. Hoe hecht zij samen hun gezinnetje met twee zoons ( Yannick en Delano) hebben opgebouwd. Hij vertelt over hun geluk, over hun prachtige jaren. Hij vertelt ook over ziek worden en pijn lijden en over het onvermijdelijke einde. Hij leest het gedicht voor dat hij ooit voor haar schreef en waarin hij hun relatie typeerde als een witte roos.
Yannick vertelt over de taak die Marian als moeder als belangrijkste rol in haar leven vervulde. Toegewijd, altijd bekommerd om haar kroost, immer meelevend en ook vol humor. ,,Bij belangrijke gebeurtenissen droeg jij je sokken binnenste buiten. Die gewoonte heb ik van je overgenomen. En wat ik als opvoeding van jou heb geleerd, zal ik zelf op mijn zoon Senn overbrengen.’’
Delano zegt niet zo’n verteller te zijn en verwoordt daarom zijn emoties in een zelf geschreven gedicht. Met mooie woorden op rijm geeft hij uiting aan zijn liefde en grote waardering voor zijn moeder en hij maakt excuses omdat hij het als haar zoon ook weleens heeft verkloot.
Erna brengt een warm eerbetoon aan Marian als vriendin en als vrouw vol modebewustzijn. Als vrouw die als verkoopster in een kledingwinkel genoot van klanten adviseren, kleding inkopen en kleding presenteren op de catwalk. En die zichzelf onderscheidende met een passende, eigen stijl.
Songs en foto’s geven tussentijds een impressie van Marian die zo genoot van vriendschap, reizen, gezelligheid, feestjes, etentjes met gezin en aardige mensen om zich heen. En die zo intens gelukkig was met de geboorte van haar kleinzoon en die nog net diens eerste verjaardag heeft mogen meemaken. Senn kreeg van zijn oma een wandelfiets met daarop de tekst: ‘Troost Expres’. Tijdens deze uitvaartbijeenkomst geeft Senn nauwelijks een kik. Heel af en toe als hij zijn naam hoort noemen, reageert hij met een juichkreetje.
Terwijl Robert Long zingt over ‘het laatste feest’ lopen we langs de mand en leggen witte rozen ten afscheid van Marian. Een troostrijk afscheid zo blijkt ook in de foyer, waar we elkaar aankijken met weer wat meer besef over de essentiële dingen in het leven. En met weerzien van bekenden waarbij tranen vloeien en het voornemen wordt bekrachtigd dat we elkaar wat vaker gaan zien. Nu het nog kan, dus voor een volgende ontmoeting in een uitvaartcentrum.
Bij de foto’s: Marian voorop in een ‘Abba act’ tijdens een ‘decemberfeest’ met vrienden.
Marian (tweede van links, naast Marcel) in Café De Biet in team Intermezzo als kampioen van het seizoen destijds.
Cultuur Overal 